നര്മ്മദ നിന്റെ തീരങ്ങളിലാണ് ഞങ്ങളുടെ വംശവൃക്ഷം
വളര്ന്നു പന്തലിച്ചത്
നിന്റെ താരാട്ട് കേട്ടാണ് ഞങ്ങള് ദിനവുമുറങ്ങിയിരുന്നത്
നിന്റെ ഹൃദയരക്തത്താലാണ് ഞങ്ങള് തളര്ച്ചയാറ്റിയിരുന്നത്
സ്വപ്നങ്ങളും കണ്ണുനീരും വിയര്പ്പും കൊണ്ട ഓരോ ചുവരും
കെട്ടിപ്പടുത്ത ചെറു കുടിലിന്റെ മുറ്റത്തു നിന്ന് ഞങ്ങള്
നിന്റെ കുഞ്ഞലകളോടു കുശലം ചോദിച്ചിരുന്നു
വികസനത്തിന്റെ സുവര്ണ്ണ പാദുകമണിഞ്ഞു വന്ന
കഴുകന്മാര് നിന്നെ കോണ്ക്രീറ്റ് തടവറയിലടച്ചതു
മുതല് നിന്നിലെക്കടര്ന്നു വീഴുന്ന ഓരോ മഴത്തുള്ളിയും
ഞങ്ങളുടെ കാതുകളില് മരണത്തിന്റെ പെരുമ്പറയായി
മുഴങ്ങുന്നു
നഗരവാസികളുടെ അന്തപ്പുരങ്ങളിലെ
എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തമുറികളില് രാപ്പകലെരിയുന്ന
വൈദ്യുത വിളക്കുകള് നിസ്സഹായരായ ഞങ്ങള്
ഗ്രാമീണരുടെ നെഞ്ചിലെ തീയാണ്
ഇലയനക്കത്തെയും ചെറു കാറ്റിനെയും ഭയന്നു നിദ്രയറ്റു
ജീവിക്കുന്ന ഞങ്ങള്ക്ക് നേരെ ഭരണകൂടവും നീതിപീടവും
മുഖം തിരിച്ചിരിക്കുമ്പോള്
ഭാവി പ്രളയരൂപേണ ഞങ്ങളുടെ പടിവാതില് തേടി വരുന്നു